FILM-REVUE

HET is in dezen gönzenden biekórf, hetwelk het studio van Billancourt is, dat wij eindelijk Koline vonden, dewelke wij reeds weken lang tevergeefs zochten.

Hij is daar, in hemdsmouwen, de film <(600.000 f'rs. par mois » besturende, waarvan hij de regisseur is en waarin hij ook een rol speelt. Wij namen de gelegenheid van een oogenblik rust te baat, om ons voor te stellen. Wij worden met alle hoffelijkheid ontvangen en Koline praat onmiddellijk over de cinema. Dit gaat niet zonder taalman want onze vedette, alhoewel de Fransche taal begrijpende, kan ze echter niet spreken. En niettegenstaande dit, is het onderhoud aangenaam, want het is een plezier Koline over het filmbedrijf te hooren praten. Men voelt waarlijk zijn groote waardeering voor deze kunst, welke op het oogenblik de wereld overheerscht.

Alvorens over de denkbeelden van Koline, aangaande de film van morgen en de Fransche film in het algemeen te spreken, zullen wij eerst eenige woorden zeggen over zijn cinematografische loopbaan.

Over een veertigtal jaren in Rusland geboren, kwam hij naar Parijs tijdens de revolutie. 'Op zijn zevende jaar debuteerde hij op het tooneel van een kindertheater. Daarin zijn roeping gevonden hebbende, stichtte hij verschillende zulke kleine schouwburgen tot in 1911, wanneer hij als artist van tweede plan aangeworven werd in het Kunst-Theater vat* Moscou. Tot in 1920 kende Koline vele successen op de Russische planken.

In 1920 verlaat hij Rusland en vinden, wij hem terug in Italië, waar hij debuteerde voor de cinema. De film in kwestie is nooit verschenen. Daarop zien wij hem in Parijs, het gezelschap Balieff van Moscou’ vervoegen. Hij vertolkt er verschillende humoristische sketches en werd bijzonder in één er van opgemerkt, met name « La: Chirurgie ».

In verbinding komende met de Russische films Albatros, probeerde hij de kans opnieuw en gelukte ditmaal. Het was zijn creatie van ««Carrier » in « La

FILM-REVUE

Nuit de Carnaval ». Van het begin reeds opgemerkt zijnde werd hij aangeworven om « Rudeberg » te vertolken in « La Maison du Mystère », daarna deze van «Dokter Treillis» in «Calvaire d’Amour».

Door dit stijgend succes vertrouwde men hem een der moeilijkste rollen in « Brasier Ardent », deze van den « echtgenoot ». Daarna was het de « bediende » in « Chant de l’Amour triomphant » en eindelijk de rol van de « souffleur Salomon » in « Kean », waarvan hij een prachtige creatie leverde.

Daarop vertolkte hij de rol van « Oom Michel » in « La Dame masquée ». Kwamen daarna aan de beurt « Le Chiffonier de Paris », welker rol hem op den eersten rang plaatste der karakterspelers. « La Cible», verwezenlijking van Nade-djine met Rimsky, Andrée Brabant en Paul Hubert. « Le Prince Charmant », regisseur Tourjansky en vertolkt met Mme Kovahko en Jaque Catelain. «'Ame d’Artiste » van Mme Dulac met Gina Ma-nés, Yvette Andreyor en Petrovitch.

Op het oogenblik draait hij « 600.000 francs par mois », naar den roman van Jean Drault in medewerking van Robert Péguy. Medespelers zijn Hélène Darly, Madeleine Guitty en Charles Vanel.

Maar de schoonste en de grootste rol van Koline zal ongetwijfeld zijn in de groote film van Abel Gance, «Napoleon». Zooals men weet zal hij de persoon van « Fleury » voor te stellen hebben, dewelke de vertrouwde van den Keizer was.

Plannen? Koline zegde ons, wat er ook gebeure moge, hij steeds in Frankrijk draaien zal. Daar de voltooiing van « Napoleon » lang zal duren, draait hij intus-schen eenige kleine banden.

Koline, welke als regisseur debuteerde, heeft ons desaangaande eenige bijzonderheden willen mededeelen. Volgens hem maakt hij nu eigenlijk in de cinématographie zijn debuut, want, zegt hij, de mise-en-scène is zoodanig moeilijk dat deze van de vertolking eindelooze kwaliteiten vergt. Een middelmatig tooneelartist zal nooit een goed filmspeler worden zoomin als zulkdanig filmartist op de planken goed werk verrichten zal. De taak van den regisseur is zeer delikaat. Een regisseur welke op kosten ziet om een vedette te engageeren, welke een waar artist is, is niet waardig op den naam van regisseur aanspraak te maken. Een waar regisseur mag op geen kosten zien en heeft voor plicht alle bijzonderheden tot in de minste punten weer te geven.

Koline heeft alle vertrouwen in de

Fransche film. Deze zal eindigen met in Amerika gewaardeerd te worden. « Le Miracle des Loups » is er een bewijs van. De Fransche film zal zelfs op zekeren dag deze van de Nieuwe Wereld in de schaduw stellen.

Men begon te draaien en de Russische acteur vroeg ons verschooning. Terwijl hij dirigeerde bestudeerden wij hem, teneinde zijn doen en laten na te gaan.

Het decor: «Vila Orientale» t# Nice... een Moorsch intérieur... met palm-boomen... het is verschrikkelijk warm hier... het is waar dat het tooneel de Azu-renkust verbeeldt... Hélène Darly is daar, in het zwart gekleed, zoo ook Dotivane (zoon), welke men in « Tarass-Boulba » heeft kunnen zien... Péguy rookt, gezeten nevens de operateurs Taporkoff en Grimault, welke hun toestellen pointee-ren. De decors van Lovachoff maken grooten indruk: een binnenzicht met

kleine vensters, uitzicht gevende op een terras. Daarin beweegt zich Koline, geeft bevelen, regelt het licht... aandacht... men gaat repeteeren... hij geeft nog uitleg aan de acteurs hoe ze spelen moeten... het tooneel wordt tien... vijftienmaal herhaald... men draait... Koline spreekt in het Russisch... hij verbetert eenige kleinigheden... alles gaat goed, men heeft hem begrepen... nu draait men voor goed.

Koline bewijst een even goed regisseur als acteur te zijn. Dit verwondert ons niet daar de cinema voor hem geen geheimen heeft.

Hij verstaat de kunst om een vermakelijke silhouette te teekenen, om een schil-derachtig karakter saam te stellen. Daarbij heeft hij een aangenaam uiterlijk hetwelk ons dadelijk op ons gemak stelt. Hij is goed voor iedereen, maar de zorg voor het werk vóór alles. Hij heeft zeer spoedig het publiek weten in te palmen, want wanneer men zijn creaties gezien heeft van de « Souffleur Salomon » en « Vader Jean, de voddenraper », dan heeft men kunnen opmerken dat deze artist een diepe menschelijkheid bezit. Met Mosjouki-ne, Rimsky, de dames Kovanko en Lis-senko, Tourjansky, Nadedjine en Locha-voff, is hij een der merkwaardigste figuren van dit Russisch gezelschap, hetwelk vele wonderbare creaties geleverd heeft.

Nicolas Koline is op het oogenblik een der beste artisten. Zijn naam moet niet* meer gemaakt worden daar hij in Frankrijk en België zeer populair is. Hij speelt zijn rollen niet, hij leeft ze; hij heeft een artistenziel zooals er weinigen hebben.

ROBERT.

FILM-REVUE

Vrije Tribuun

Onder deze rubriek mag eenieder, onder deknaam, zijn opinie, de kine-ma aanbelangend, uitdrukken. De inzenders moeten nochtans hun naam en adres doen kennen op ons bureel en blijven verantwoordelijk voor het ingezondene. De hoofdredaktie behoudt zich echter het recht van opname of weigering voor.

OE WITTE ROOS

Over lang reeds zag ik de film « De Witte Roos ». En nog, nog "heeft het publiek den mond vol van bewondering over de artiste die haar rol met zulk een eenvoud en naïveteit wist te vertolken.

Genoemde film bezat geen uitgezocht scenario, ook geen buitengewone tooneëlschikking, maar het was 'n brokje ware kunst wat het spel betreft.

Een banaal scenario kan nog bevallen en kan verheven worden alleenlijk door de realiteit van het spel. Hoeveel mooie oogenblikken blijven u niet bij? Men voelt in zich Vi nieuw leven dat hooger is, ver van het gewone, het alledaagsche.

En deze film werd vertolkt door de ideale vertolkster Mae Marsh. Beter spel kon Liban Gish niet leveren, al is zij een meded ngster in die soort filmen.

Neen! aan Mae Marsh alle eer. Haar fijne creatie is en blijft ’n voortdurende herinnering in de harten van de vele cinemaliefhebbers. In t mijne bijzonderlijk. Alice Pavor

K1NDERBIEFSTEAK

’k Heb « De Dief van Bagdad » gezien, beter laat dan nooit, o misprijzende lezer, en me gelaafd aan d e bron van tintelende fàntazij en schitterende féeëriën.

’k Had het buitenkansje het oordeel van toeschouwers, dat ze me overigens ongevraagd gaven, in te winnen.

Mijnheer Susenzoo meende dat Doug ditmaal met hem een loopje had genomen.

Maar, enfin... « De Dief van Bagdad » was toch niets voor groote menschen. Een kindersprookje hoeft n et voorgeschoteld te worden aan volwassenen! Nietwaar, mijnheer? —

Mijnheer Zusenzoo bleef bij zijn meening.

Een juffertje, gekwetst in haar ontluikende groote-menschheid, vergat zelfs de mooie liefde-tafereeltjes om alleen aan al die onwaarschijnlijkheden terug te denken.

Met één enkel woord vàtte zij gansch het stuk én al haar misprijzen heel mooi te zamen: Een kinderb'efsteak!

Mijnheer Untel haalde, alvorens te beginnen, eens even de schouders op en verklaarde heel beslist dat er in « De Dief van Bagdad » geen zedë-les, zelfs onder een mikroskoop, te bespeuren was.

Dus, bijgevolg, waarde: het kwadraat van nul.

Mijnheer en mevrouw Chose, de jonge juffer Bakvisch beaamden allen de woorden van vorige kritiekers.

Heel diplomatisch gaf ik mijn oordeel te kennen, hun zeggende, dat ik dolveel van kinderbiefsteak houd. • Havelaar

DE NIEBELUNGEN

Van het begin tot het einde heeft deze film mij geboeid1, n.l. door het spel der artisten, aan-kl.eeding,. grime en fotogratfie. De regisseur Fritz Lang heeft hier zeker mede bereikt wat hij bereiken wou, een mooie historische lengendarische film te maken van het beroemde Niebelungenepos.

Karl Volbrecht, de geiiicus, die het voorwereldlijk monster, de draak vervaardigd heeft, heeft zeker kosten noch moeite gespaard om dit monster in al zijn werkelijkheid op het witte doek te bren gen. Een machtig schouwspel is het oogenblik waarop Siegfried dën draak doodt. Men heeft in Paül Richter de waardige vertolker van Siegfried gevonden, maar ook de andere artisten hebben zich prachtig van hun taak gekweten en dat de grime in deze film een rol heeft gespeeld, daarvoor moet men alleen maar de gestalten van Ali-me, Alber’ch de Niebelung, Koning Etzel, Blaa-del, Rüdiger von Bern en Hagen Tronje aanschouwen. Allemaal afschuwelijke menschelijke gedrochten.

Wat de fotografie betreft, daarin zijn de Duit-schers eenig. daarin behoeven ze voor geen ander land onder te doen.

DIALOOG (M’n vriend en ik.)

— Vindt u niet, Miel, dat het volk meer belangstelling begint te toonen voor de Du'tsche filmen?

— ’t Begint maar tijd'te worden ook. Lang genoeg hébben de dweepers van « N’oublions jamais » de Duitsche industrie belemmerd en dus ook de Duitsche filmproductie genegeerd. Ons volk bevolkte zijn hersenen met namen van Amerikaansche en Fiansèhe filmsterren.... en kenden hoogstens een paar namen van Duitsche artisten!

:— Welk is de oorzaak van die «sabotage»?

— De grootste schuld dragen volgens mij de ci-nemabladen (binnen- en buitenlandsche). Wat geven ze? Biographieën van Amerikaansche en Fransche artisten, schandalen in Hollywood, ciné-romans, getrokken uit eep Amerikaansche film. reklaam voor dezelfde, enz. Waar blijft de Duitsche, Russische, Zweedsche, Italiaansche cinema-indüstrie? Die schijnt heelemaal niet bestaan.

Laat óns onomwonden békennen, mijn vriend, de Amerikaansche producties zijn hier zoo inge-burgerd, dat het volk bijna niet meer leven kan zonder deze. Is het dan te verwonderen dat de cinemabestuurders ze gedurig op hun programma plaatsen;... en de andere f'lmen boycoteeren?

—- Maar de groote Duitsche filmen zijn hier toch gekend en....

— Ja nu beginnen ze bekend te worden -— sinds ettelijke weken hebben wij de gelegenheid gehad verschillende meesterlijke filmen te bezichtigen (goede waar prijst zichzelf, n:etwaar? — vandaar de belangstelling bij het publiek!)

—- Doch de groote filmsterren warén hier al van vroeger gekend!

— Ja, eenige beruchte namen kent het volk. He rrn y Porten b. v., die ook de meest populaire kracht is, van heel de c:nemawereld. Voorts misschien: Clara Kimball Young, Asta Nielsen; de laatste tijd ook nog: Werner Krauss, Olaf Fons, Harry Piel, Jannings,- Conrad Veidt, Wegener. Dat zijn inderdaad de grooten van de cinema, maar er zijn erö die op dezelfde hoogste staan en nochtans onbekend zijn aan het groote publiek.

Kent gij Brürio Karstner, de l eveling der dames — ten minste zooveel talent als Rudolf Valentino! En Maria Orska?... Käthe Haack?... Mia May?... om deze maar te noemen?

— Neen, ik heb niet de eer... nochtans ik lees verschillende cinemabladen:...

FILM-REVUE

— Ziedaar... Ik maak er u geen verwijt van hoor! Maar dat bewijst alleen dat de cinemabladen ons te weinig inlichten daaromtrent.

Het volk vraagt niet beter dan zijn geest te verrijken met nieuwe namen en gebeurtenissen op cinematografisch gebied, nieuwe schandalen, maar ditmaal te Berlijn, enz.

Het cinema-publiek heeft een gids nood g en die . gids is het cinemablad....

— Mochten de cinemabladen van hun rol bewust worden.

Door de omstandigheden zullen ze verplicht worden.... maar nu moet iik naar hu s, vriend, want ik heb u al meer dan 25 minuten opgehouden. Au revoir, mon cher!

— Dag Miel.

Mieleke

KLEURFILMEN

Tot hiertoe heeft men het nog niet vergebracht, wat dit punt van de filmnijverheid betreft. Zè komen doorgaans weinig in den handel, want niemand durft het aan, én zooiets te draaien in kleuren, én zulken film te lanceeren.

Met de primitieve methode, tot hiertoe aangewend, kwam men er alleen toe de helschitterende hoofdkleuren, en dan nog in beperkte mate, te gebruiken. In actualteiten-filmen geven ze voorwaar mooie effekten: b. v. de ééndeelige Gau-mont-filmen: Een bloemententoonstelling, Venetië, enz.

De kleuren dragen er toe bij, nog meer leven en werkelijkheid aan het vertoonde te gevern Op het gelaat der vertolkers toegepast, geven ze nóchtans belachelijke uitslagen, iets onaangenaams voor het ook. De vertolkers lijken allen blozende boeren en boerinnen, zelfs al is er een uitterende vrouw bij te pas, aardig dat allen, zonder uitzondering, bruin gehaard zijn. Wat zou er niet geklaagd worden over het slecht uitbeelden der typen, want grijze of blonde haren is iets wat men met de huidige werkwijze maar slecht bekomt.

Bovendien is er een groote versche'denheid van kleurenschakeeringen noodig om het vervelende herhalen te vermijden.

Het aanwenden van kleuren in filmen als « De Tien Geboden », « Robin Hood », zou dan nog een bijzondere studie van een bekwaam, gespecialiseerd vakman vere schen om zoodoende belachelijkheden in het aanpassen te voorkomen.

Er is dus op dit punt nog heel wat te verwezenlijken vooraleer we het mooie schouwspel van den zonsondergang, de rijke kleurenpracht in het paleis van een vorst der oudheid,, zullen te aanschouwen krijgen. Dit is de taak van hen, die de c'nema willen zien worden: de kunst bij uitnemendheid. Aigrette

OOOOOOOOOOOOOO « OOOOOOOOOOOOOO

Cinemanieuwsj es

« CAPTAIN BLOOD »

wordt niet, zooals gemeld, door onvoorziene omstandigheden op Dinsdag 21 April als proef voorgesteïd. Kortelings deelen wij den vastgestelden datum mede.

OP VOORSTEL van de National Federatie van Cinemaeigenaars van Italië, welker zetel is op de Piazza St Lu'gi dei Francesi, te Rome, zullen twee nationale prijskampen gehouden worden met

zeer groote geldprijzen; de eerste voor het beste filmscenario en de tweede voor den besten film-artist.

EEN STAKING is uitgebroken in de studios van de European Film Alliance (Efa) te Berlijn. De staking is afgekondigd op bevel van den bond der filmwerkers.

VIT oorzaak van jalousie is er een splitsing gekomen tussehen de leden van de Duitsche Ver-eeniging van Voortbrengers. Er moesten verleden week nieuwe bestuurleden gekozen worden; de vertegenwpprdigers van de National Films verzetten zich tegen de herbenoeming van Consul Joseph. Herr Joseph had eenigen tijd geleden zijn ontslag als president van National, gegeven en heeft zijn e'gen maatschappij gesticht.

OP HET OOGENBLIK loopen te Berlijn drie Fransche Filins en éen vierde zal volgen. Ufa heeft*op de markt gebracht «Paris» van Aubert; « La Garçonne » loopt er ook en « Salammbô » wordt vertoond in de Oswald Lichtspiele. Ufa zal ook vertoonen « Le Miracle des Loups ».

EEN scenario van het drama van Hendrik Ibsen « Hedda Gabler », werd voor de eerste maal vertoond in de Mozartzaal door National. Asta Nielsen speelt de titelrol. Het Duitsche publiek heeft deze actrice er in bewonderd.

GERTRUDE DAVID, de vrouw van den vroe-geren socialistisçhen minister David, heeft haar eigen filmcompagnie gevormd. Haar eerste film werd te Berlijn vertoond.

BABY PEGGY gaat tweedeelige films maken voor Henry Ginsberg.

OOOOOOOOOOOOOO OOOOOOOOOOOOOO

Ons Photohoekje

De Lezeressen en Lezers welke een photo van een filmartist ( e ) ontvingen, gelieven ons mede te deelen:

1° na hoeveel tijd zij die ontvingen; 2° gratis of niet;

3° het formaat der photo.

Deze inlichtingen worden onder deze rubriek ingelascht en zÿn alzoo van groot nut voor eenieder die insgelijks aan die artist (e) zouden geschreven hebben.

YVONNE ontving gratis de photo van Betty Compson, 12.5x17, na 7 weken.

SANS SOUCI ontving gratis dé photo van Jean Angelo, postkaart, na 4 dagen; Max de R eux, postkaart, na 3 dagen; Percy Marmont, 21.5x16.5 na 35 d.; Conwaj' Tearle, 17.5x12.5, na 6 weken; Nita Naldi, 17:5x21.5, na 4 weken en 6 dagen; Jack Mulhall. 17.5x12.5, na 95 dagen; Marthe Ferrarç, 20x12, na 5 dagen; Betty Compson, 12.5.x: 17.5 (2e photo).

ALb ON SO ontving gratis de volgende foto’s: Viola Dana," 11x16, na 41 dagen; Reginald Denny, postkaart, na 55 dagen; Pola Negri, formaat. 19x24, na 37 dagen; Gloria Swanson, 17.5x12, pa 116 dagen; Betty Compson, 17x12, na 44 dagen; Agnes Ayres, 13x18, na 58 dagen; Mary Pickford, 16.5x21.5, na 94 dagen; Percy Marmont, 21.5x 16.5, na 56 dagen; Rudolph Valentino, 21.5x16.5, na 56 dagen (met schrijven).

FILM-REVUE

Cinemabrievenbus

1° Onze brievenbus is gratis.

2° Wekelijks worden er drie vragen beantwoord.

3“ Stel uw vragen afzonderlijk en nummer ze.

4° Naam en adres hoeven we niet te kennen: geef een deknaam op.

DONNA CRVZ. — 1 ) Mary Pickford kan in gelijk welke taal geschreven worden; adres 7100 Santa Monica Boulvard, Los Angeles (Cal.) U. S. A. Zij zendt gratis haar photo.

2) Het loon van de figuranten hangt af van de maatschappij voor dewelke zij draaien en welke rol zij in de film hebben te vervullen.

3) Colleen Moore zendt gratis haar photo; in de Fransche of Engelsche taal te schrijven; adres: 1231 S. Grammercy Place, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

ALTIJD EVEN ZWAK. — 1) Eddie Polo, adres c/o Universal Studios, Universal City, (Cal.) U.

2) Sydney Chaplin, adres: 1416, La Brea Avenue, Hollywood r(Cal.) U. S. A.

3) Estelle Taylor, adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.) U. S. A.

N. B. —- Met genoegen zullen we van de uit-noodiging gebruik maken en in afwachting zijt u op ons bureel steeds welkom.

SMARAGD. — 1) Asta N'elsen is de ware naam dezer artiste, geboren te Kopenhagen op 11 September 1883.

2) Constance Tal madge, is de ware naam dezer* 2 3 artiste, geboren te Brooklyn (New-York) op 19 April 1900.

3) Buster Keaton is de ware naam van dezen artist, geboren te Kansas op 4 Oktober 1895.

CARPENTIER. — 1) Liane Haid kunt u in de Vlaamsche taal schrijven; adres: 55 Kaiserallee-Berlin-Wilmersdorf.

2) Jaque Catelain, adres: 45, Avenue de la Motte-Piquet, Paris.

3) Leatrdce Joy, adres: 1626, Vine Street, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

N. B. — Allen zenden gratis de hun gevraagde photo.

BUTTERFLY. — 1) Gloria Swanson, adres: c/o Paramount Studios, 6284, Selma Avenue, Hollywood (Cal.) U. S. A.

2) Ons inziens is Lilian Gish in « De Witte Zuster » onovertrefbaar; het is werkelijk een prachtfilm.

3) En nu zoolang niet meer wachten, hoor!

IVONNE. —- 1) Raquel Meller, adres: 15, rue

Armengault, Saint Cloud (France).

2) Betty Bronson, adres: c/o Paramount Studios, 6284, Selma Avenue, Hollywood (Cal.) U. S. A.

3) Rudolph Valentino, adres: 7139, Hollywood Boulvard, Los Angeles '(Cal.) U. S. A.

SALEM ALEIKUM. — 1) Van welke maatschappij was die film?

2) Zendt u die photos maar gerust op; we zullen ze wel ontcijferen.

3) Zelfde vraag als voor Nr 1).

JET. — Mary Miles M'nter, adres: c/o Suite 523 Taft Building, Hollywood (Cal.) U. S. A.

ALI-BEN-DARAK. — 1) Phillis Haver, adres: 3934 Wisconsin Street, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2) Moyna Mac Gill, is dit wel de ware naam dezer artiste?

3) Flora Le Breton, adres: 34, Nevern Square, London S. W.

ALICE PAVOR. — 1) We maken uw geluk-wenschen aan onzen medey/erker over; voor wat die film iin kwestie betreft, denkelijk zal d e hier wel vertoond worden.

2) « Koning Leeuwenhart » heeft, eigenlijk gesproken, met « Robin Hood » niets gemeens. Het is alleen de rol uit deze laatste band die voor een andere film meer ontwikkeld is geworden.

3) Uw pekelzonde is u van harte vergeven, en u moogt verzekerd zijn dat zekere ooren binnen

kort zich een indiskret! e zullen veroorloven..

HAD-JE-ME-MAAR. — Daar is eigenlijk niets aan te doen. Het eenige af doende dat we er kunnen op vinden is een vlammend protest in onze Vrije Tribuun te doen verschijnen. In afwachting, onze beste groeten. N.

SANS SOUCI. — 1) Marguerite Madys, adres: 47, rue Saint-Vincent, Paris.

2) Tramel, adres: 100, Avenue de la Ceinture, Saint-Gratien (France).

3) De roi van Madeleine in « Enfants de Paris » werd vertolkt door Simone Sabrë.

SOLANGE. — 1) Jack Hoxie meet 1.78 rn.; voornaamste filmen: «Thunderbolt Jack», « Han from Nowhere », « Dead or Alive ». Is niet bepaald aan een zekere maatschappij verbonden.

2) Barbara La Marr meet: 1 m. 75.

3) Huntley Gordon meet 1 m. 80.

CHU-CHIN-CHOW. — 1) Nathalie Kovanko is een Russische; gehuwd; voornaamste filmen: « L’Ordonnance », « Le Prince Charmant », « La Dame masquée »; haar naam wordt uitgesproken zooals een Vlaamsche.

2) Sylvio de Pedrelli is te Constantinopel geboren, doch is Franschman van nationaliteit; U begrijpt dat dit een kiesche zaak is waarop we h:er niet kunnen ingaan; adres: 38, rue Juliette Lam-ber. Paris;

3) Nathalie Lissenko is rond de 40 jaar oud; voor de uitspraak net zooals voor Kovanko.

N. B. — U moogt voor elke film een uitzonderlijke stem uitbrengen. Voorwat de beschadigers van affches betreft, het zijn zulke kleingeestige menschen dat zij nog geen druppel inkt, laat staan een versleten pen waard zijn.

AIGRETTE. — 1) Betty Bronson is in 1908 geboren. « Peter Pan » is haar eerste film.

2) Die geruchen zijn weer een staaltje van. ongezonde Amerikaansche publiciteit.

FLOOR. — Het spijt ons, maar het adres van dien schoonheidscrèmefabrikant is ons totaal onbekend.

ANGELE PILLECYN. — Alles wat er in België op dit gebied bestaat is slechts zwendel en afzetterij; bijgevolg spijt het ons zeer aan Uw verzoek niet te kunnen voldoen; gelieve tevens te notee-ren dat antwoorden alleen langs den weg dezer brievenbus worden beantwoord. We houden Uw postzegel van fr. 0,25 ter uwer beschikking op ons kantoor.

MACKINTOSH. — 1) Hobart Bosworth, voornaamste filmen: « Way of the World », « The Sea-Wolf », « Woman God Forgot »; adres: Beverley Hills Hotel, Beverley Hills (Cal.), U. S. A.;

2) Thomas Meighan, voornaamste filmen: «The Miracle Man », « The Admirable Crighton »,

FILM-REVUE

«X Manslaughter »; adres: Athletic Club, Los Angeles (Cal.), U. S. A.;

3) Lewis Stone, voornaamste filmen: « Scara-mouche », « The Prisoner of Zenda »; adres: •c/o suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A.

N. B. — Er worden per week maar drie vragen 'beantwoord.

V. VAN STEENBRUGGHE. — 1) Asta Nielsen, voornaamste film: « Hamlet »; in de Vlaam-sche taal te schrijven; adres: 204, Kaiserallee,

Berlin-Wilmersdorf;

2) Miriam Cooper, voornaamste filmen: « The Solitary Sin », « The Invisible Hand ». « Love Apple »; adres: Plaza Hotel, New-York (U.S.A.), ün de Engelsche of Fransche taal te schrijven;

3) Mary Miles Minter, voornaamste filmen:

Amazing Impostor », « Wives and other Wives», « Eyes of Julia Deeps »; adres: c/o suite 523

Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A., in de iFransche of Engelsche taal te schrijven. ’

J. S. — 1) Yvette Andreyor, adres: 31, rue ’Victor Massé, Par's;

2) Jane Rollette, adres: 51, rue Hégésippe Mo-ïeau, Paris; voornaamste filmen: « L’Orpheline», « Les Deux Gamines », « Les Deux Gosses »;

3) Liane Haidt, adres: 55, Kaiseralfee, Berlin-Wilmersdorf; voronaamste film: « Nelson ».

MARIE-ANTOINETTE. — 1) Leon Mathot, adres: 47, avenue Félix Faure, Paris;

2) Sessue Hayakawa, adres: Hotel Majestic,

avenue Kléber, Paris;

3) Antonio Moreno, adres: Athletic Club, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

N. B. — Besten dank voor uwe zoo welgemeende groeten en het zal ons steeds aangenaam zijn uwe brieven te mogen beantwoorden. — N.

ALFONSO. — 1) Dary Holm, adres: 37,

Bleibtreustrasse, Berlin W.;

2) Henny Porten, adres: 76, Parkstrasse, Berlin-Dahlem;

3) U kunt die art'sten in de Vlaamsche taal schrijven en hen een 1/2 Rentemark doen ge-rworden voor het bekomen hunner photo.

DE BE. — Uit de eerste naam geraken we niet uit wijs;

2) Uit het tweede gedeelte van dezen naam «evenmin;

3) Viola Dana. adres: 7070, Franklin Avenue, Los. Angeles (Cal.), U. S. A.

X & X. — Y) Charlotte Merr'am, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris;

2) Fay Compton, adres: c/o Ideal Studios, Bo-areham Woods, Elstree, Herts (Engeland);

3) Lucien Dalsace, adres: 4, rue de Fourcroy, Paris.

J’Y SUIS. — Bijdrage voor V. T. nemen we nogmaals niet op daar we ditmaal vermoeden dat het hier een, vertaling is. NEMO.

Vragen, ons na Zondag toegekopien, worden in het volgend nummer beantwoord.

oooooooooooooo <§> <§> oooooooooooooo

Cinemanieuwsies

GEORGE WALSH zal de hoofdrol vertolken in «American Pluck » voor Chadwick Pictures.

PETER B. KYNE, beroemd schrijver van novellen, heeft met de Fox Film kontrakt geteekend om uitsluitend voor hen alleen scenarios te schrijven.

WIJ VERNEMEN dat Carl Laemmle, wiens plan het was « Napoleon » voort te brengen, daar heeft van af gezien.

JOHNNIE HINES heeft met First National kontrakt geteekend. Het laatste jaar is dezes reputatie als komiek zoodanig toegenomen, dat hij nu aanzien wordt als een der kluchtigste personen van het zilveren scherm.

SEDERT de laatste zes maanden hééft de Duit-sche filmmaatschappij Ufa zich niet minder dan 13 nieuwe cinemas aangeschaft.

NORMA TALMAGDE gaat Elisabeth York Mill’ner’s novelle « Virginia O’ Dare » draaien, dewelke als feuilleton verscheen in de « Daily Mail » en welke nu juist in boekvorm in den handel gebracht is door de firma Messrs. Collins.

JAMES CRU ZE bereidt zich voor om een groote film te draaien, getiteld: «The Pony Express», en die voor vertolkers heeft: Betty Compson, Ernest Torrence, Wallace Beery, Ricardo Cortez en Raymond Hatton. Deze band is geroepen om hetzelfde succes te genieten als « De Karavaan naar het Westen », misschien zelfs meer, te oordeelen naar het oorspronkelijke van het scenario.

Jack Holt IN DEN MUIL VAN DEN TIJGER

(D ans la Gueule du Tigre) met Jack Holt in de hoofdrol Iedereen weet dat de reuk van bloed een tijger dol maakt, zelfs al is hij getemd. Tijdens de opname van deze film moet Jack Holt lijf om lijf vechten met zulk dier. Daar het onmogelijk is dat een ongewapend man een wilde tijger kan overmeesteren, gebruikte men daarvoor een prachtige getemde Bengaalsche tijger. Doch dit gevecht had tragische gevolgen. Tijdens den strijd sloeg de tijger een zijner klauwen in Jack Holt’s schouder; niet zoodra had het beest bloed geroken of hij werd wild. De oppassers begrepen dadelijk dat het ernstig ging worden en konden nog bijtijds het dier in zijn hok drijven, waar het vreeselijk de ijzeren staven deed schudden.

DORIS KENYON

in «I Want My Man» (Ik verlang mijn Man) In deze film draagt de lieve artiste een groote en prachtige verzameling Spaansche shawls, alsook een rijke kollektie halssnoeren.

M. Richard A. Rowland, algemeen bestuurder der First National, is te New-York teruggekeerd, na zijn driemaande-lijksche bezoek aan de studios aan de kusten van den Grooten Oceaan. Drie weken lang heeft hij vergaderd met den vertegenwoordiger der maatschappij in dit gedeelte van het land, namelijk met M.

J. E. Mc Cormick, alsook met de voortbrengers der films, uitgegeven door First National.

Het programma der komende maanden is reeds zoo ver gevorderd dat men reeds begint aan dit voor toekomende jaar, hetgeen nog belangrijker belooft te zijn dan het huidige.

Tusschen de stukken, gedraaid aldaar, en waarvan binnen kort de exploitatie begint, noemt M. Rowland met enthousiasme: « Sally », de beroemde Ziegfeld operette, waarin Colleen Moore de star is; « The Desert Flower » (De Bloem der .Woestijn », waarmede men een tijd heeft moeten stoppen, gezien het accident Colleen Moore overkomen; e Fine Clothes »

(Schoone Kleederen), produktie Louis B. Mayer—John M. Stahl; « My Son » (Mijn Zoon) .produktie Edwin Carewe, met Na-zimova als star; de twee films van Corinne Griffith: « Déclassé » (Verstooten) en (1 Modern Madness » (Moderne Dwaasheid) .

De titel van de nieuwe film van Barbara La Marr « The Heart of a Temptress » (Het Hart van een Verleidster) is veranderd in « The Heart of a Spiren » (Het Hart van een Sirene). Het is een aanpassing naar het stuk « Hail and Farewell » van William ]. Hurlburt, hetwelk zeer populair is. Het wordt op het doek gebracht door Phil. Rosen, regisseur van Al en Ray Rockett in « Abraham Lincoln ». Conway Tearle speelt er in tegenover Barbara La Marr. Tusschen de andere arteten vinden wij: Ben Finney, Harry Mo rey, Clifton Webb, Arnold Daly, William Ricciardi en Ida Darling.

« Modern Madness » is een aanpassing van het stuk van Hartley Manners. Harrison Ford cn Kenneth Harlan spelçn de

hoofdrollen. De mise en scène wordt gedaan door Al San tell.

Een gansche stad in vlammen, ziedaar het spektakel hetwelk men zal te zien krijgen in « Quo Vadis ». Emil Jannings speelt de rol van « Nero ».

Milton Sills is te New-York alwaar hij « The Making of O’Malley » (De Opvoeding van O’Malley) draait; daarin vertolkt hij de rol van een politieman. Lambert Hillyer is de regisseur.

Doris Kenyon, welke een operatie voor een appendicite moest ondergaan, den dag zelve dat zij moest beginnen te draaien aan « The Half-Way Girl » (De Besluitelooze), is aan de beterhand; zij hoopt binnen kort aan haar werk te kunnen beginnen.

Ben Lyon heeft zijn rol in « The Necessary Evil » (Het onvermijdelijk Kwaad) voltooid. Hij is nu naar de kust vertrokken om te beginnen aan (cWinds of Chance » (De Kans keert), evenals Viola Dana, .

FILM-REVUE

I G K, TUÉFIM

de nieuwe film van TOM MIX

ICK TURPIN, de intelligente, stoutmoedige jonge baanstrooper, welke de groote wegen in Engeland bereed, twee honderd jaren geleden, is op het witte doek gekomen. Hij wordt voorgesteld door Tom Mix en is een William Fox produktie.

Zijn jeugd, verstand, moed en oogen-blikken van groote edelmoedigheid stellen hem gelijk met Robin Hood. Hij was een verbazend knap ruiter en bezat de vlugste merrie van geheel Engeland.

Natuurlijk dat deze rol geheel buiten het kader valt van degene welke Tom Mix steeds vertolkt heeft. Hij ging zelfs zoo ver van een koolzwart paard te koppen en af te richten en dit voor te stellen als « Black Bess », « omdat, zegt Tom, ik mijn 1 ony toch niet als een merrie kan laten doorgaan. »

« .Het is een romantisch leven van een beroemd karakter », maakte regisseur Blystone bekend. » Daarom moeten wij zoo getrouw mogelijk ibij de waarheid blijven. Wij moeten Turpin’s leven bestudee-ren, zijn handelingen, zijn gewoonten. Hij moet'juist zoo gekleed zijn als in den tijd toen hij onophoudend de White Hart Taveerne bezocht.'Die plaats moet zeer getrouw hetzelfde opgericht worden.

Vakmenschen gingen naar Engeland opzoekingen doen, en bleven drie- en dertig dagen in de Koninklijke Bibliotheek, fotografieerden meer dan 400 bladzijden van oude boeken handelende over de zeden in de Turpin periode, de gewoonten van jonge strijders en kampioenen uit die wilde dagen. Photos werden genomen van alle oude taveernen, afspanningen en gebouwen, waarvan, zoo-als de legende wil, Dick Turpin een getrouwe bezoeker was.

Uitstappen werden ondernomen naar Eppingbosch, waar Tiirpin en zijn makker leefden en vijf jaar lang uit de klauwen van het gerecht konden blijven, dank zij een verbolgen rotsholte.

Dick Turpin’s loopbaan eindigde op den ouderdom van 33 jaar; hij was de schilderachtigste en meest geroemde vogelvrij verklaarde van zijn tijd. Er waren er een serie anderen nog: Fielder, Rose, Peace, Grippen, Palmer en Tom King, doch geen enkel van ideze mannen kon Dick Turpin in verstand of stoutmoedigheid evenaren.

Dick, welke de zoon was van een Hampstead beenhouwer, werd geboren in 1706.Op den ouderdom van 17 jaar bracht zijn vader hem in de leer bij een anderen beenhouwer in Whitechapel.

Maar Dick had andere plannen. De aanhoudende avonturen van jonge zwaardvechters verlokten hem; hij vond dat de echoone fluweelen vesten, geborduurd met zijden vlinders of wapenschilden, de fijne nestels en gepluimde hoeden, hem beter zouden staan dan de met bloed gedrenkte voorschoot. Hij voelde ook dut een goed paard en een paar kostbare pistolen voldoende waren om geheel Engeland te overwinnen.

Vrijwillig besloot hij dus tot een leven van misdaden en hij handelde zekeren dag zoo wreed dat zijn meester hem doorzond.

Vrij van de beenhouwerij, begon hij met schapen te stelen, welke hij aan zijn vroegeren meester verkocht. Spoedig veranderde hij van taktiek en werd baan-strooper.Verdacht door de « Robin Rood-borsten », een groep bereden gerechtsdienaars welke de banen moesten beveiligen. verliet hij Londen en vluchtte naar de Honderd van Essex.

Een jaar lang Werd er weinig of niets van hem gehoord... Dan plots verscheen hij weer, maar ditmaal als een gevreesden bandiet. Hij was een lustige kerel, fijn gekleed en bereed een even fijn paard.

Eerst legde hij zich toe op'smokkelaars welke in het geheim wijn, tabak, zijde, enz., naar Engeland brachten. Hij bestudeerde hun handelingen en beroofde hen daarna van al die kostbaarheden.

De volgende episode in zijn loopbaan was dat hij aan het hoofd stond van een bende inbrekers, waarvan de drie beroemdste waren: Fielder, Rust en Rose. Deze werden echter in een taveerne ge-

F1LM-REVUE

knipt en opgehangen te Knavesmire. Dick kon ontsnappen met een zijner vervolgers een arm af te kappen; hij sprong door een venster op Black Bess en vloog als de wind.

Kort daarop kwam er een jonge man veel op bezoek m de White Hart Inn, op Drury Lane te Londen. Hij werd John Palmer genaamd, was een vroolijke knaap en was steeds bereid een paardenkoers te rijden of een boksmatch aan te gaan. Het was Turpin, het leven leidende naar waar hij streefde; hij was dadelijk gekend voor zijn prachtige kieeding en het vele geld dat hij verteerde.

En terwijl Palmer meer en meer te Londen werd opgemerkt, werd de naam Turpin meer en meer gevreesd langs de kanten van Epping, en langs de baan van York. Allerlei verhalen deden de ronde, en Palmer luisterde soms aandachtig daarnaar in het White Flart en lachte met de anderen mede. In de huizen der armen werd er ook over gesproken, maar met bewondering en vervoering; immers, men vertelde dat hij een edelmoedig gentleman was. In de huizen der rijken was de algemeene wensch dat hij spoedig mocht gehangen worden.

Hij was een roekelooze kerel welke er plezier in vond de rijk met goud gevulde beurzen der lords af te nemen, en meermaals was hij zoo brutaal om aan een lady een kus in plaats van haar geld te vragen.

Wanneer de politie naar het tooneel van een aanslag kwam, dan vonden zij soms een met stof, overdekten molenaar, welke hen een verkeerde aanduiding gaf, en

wanneer deze dan weg galoppeerden, dan lachte de molenaar, wierp zijn vermomming af en daar stond niemand anders dan Dick Turpin zelf.

In de voorbereiding van het verhaal van Dick Turpin nam Charles Kenyoh allerlei vrijheden met de Britsche geschiedenis.Hij laat Dick Turpin met zijn lieve bruid naar Amerika zeilen; doch, dit is de geschiedenis van « Dick van de Cinema », maar niet van « Dick van de Baan ». Hij eindigde niet zoo gelukkig. Ten laatste gevangen genomen door de « Roodborsten », werd hij in het Newgate gevang opgesloten. Mannen en vrouwen kwamen uit alle dee-len van Engeland om hem te zien. Op de 27ste dag van de maand Maart 1 739 werd hij gebracht voor den rechter Sir William Chaple en veroordeeld om opgehangen te worden.

Tien dagen later werd hij op een twee-wiel-wagen geplaatst, in gezelschap van een priester en zijn doodskist en naar Knivesmire gevoerd. Hij werd zorgvuldig bewaakt. Op het St. George Kerkhof werd hij gehangen en begraven, doch dienzelfden nacht werd door vrienden, het lijk ontgraven en weggevoerd.

Dick Turpin wordt een der eigenaardigste films der Fox maatschappij, maar ook een der beste rollen van Tom Mix. Men is benieuwd deze cow-boy-star in zulke rol te zien, hij, welke nooit andere films heeft voortgebracht dan deze uit het Wilde Westen.

Ginemanieu wsj es

FERDINAND P. EARLE, wiens laatste film was « The Lover’s Cath » voor Hairy Rathner, van de « Astor Dstributng Corporation », heeft met Metro-Goldwyn kontrakt gëteekend als kunst-leider.

HET KONTRAKT tusschen Samuel Goldwyn en First National loopt op zijn einde; men spe-kuleert nu reeds om te weten door wie deze onafhankelijke voortbrenger zijn films zal laten uitgeven. United Artiste en First Nat onal zijn de twee maatschappijen welke genoemd worden.

JOSEPH M. SCHENCK. president van de Association of Motion Picture Producers, een Cali-fornische organsatie, heeft vijf voortbrengers benoemd in een komiteit om al de klachten te onderzoeken van acteurs tegen hun directeurs.

IN INDIE mogen nog steeds geen Duitschers binnen, doch Niranjan Pal heeft paspoorten kunnen bekomen voor vier Duitsche filmexperten om in Indië een film te komen maken over het leven van Bouddha.

VOLGENS een officieele statistiek zijn er in Italië 3.000 cinemas.

JACK DEMSEY en zijn bruid Estelle Taylor zijn begonnen aan de film « Manhattan Madnes » voor de Assoc ated Exhibitors.

VLADIMIR WENGEROFF, van de Westi maatschappij, de belangrijkste in Duitschland, is te Rome.

VIJF Reginald Denny-Universal Jewels zullen gemaakt worden gedurende het seizoen 1925-26. Groote novellen zullen daarvoor ten dienste gesteld worden door Carl Laemmle.

MADAN THEATRES LIMITED. in Indië,

heeft een belangrijk kontrakt gesloten om films te vertoonén van de United Artistes Corporation.

HET Punjab Gouvernement (Indië) heeft de film, «Dê Schaduw van de Moskee» verboden.

DE Indische Famous Films Limited van Bombay zijn in likwidatie.

Na een lange afwezigheid is Henny Porten terug aan de cinema. Eenige dagen geleden is haar comedie « Kamermuziek » op de markt gekomen.

12 FILM-REVUE

ONZE BIOGRAPHIES

RICHARD DIX

E menschen zijn overtuigd dat het kleine, zonderlinge vogeltje, dat zooveel weet uit te brengen over de filmartisten, ergens nestelt in een da-delpalmboom langsheen Hollywood Boul-vard. Zoodra een vreemdeling de stad binnentreedt gaat het aan het kwetteren.

Doch in de lijst der buurpraatjes ontbreekt een naam. Het kleine schetterende vogeltje weet niets over Richard Dix.

« Het is nutteloos een onderhoud met mij te vragen », zegt hij zelf, « men zegt dat ik té normaal ben ».

Sommige artisten staan een interview toe terwijl zij zich bevinden in eene dramatische omgeving; doch met Dix is het anders gesteld: men moet hem gaan opzoeken in de vroolijke atmosfeer van een

RICHARD DIX

eetlokaal, op den middag, te midden het apetijtelijke gekletter van porselein en den geurigen koffiereuk. « Ja », vervolgt hij. wanneer de keuze der spijzen was gedaan, ik ga naar het studio om 9 uur om er den ganschen dag te arbeiden, en ’s avonds keer ik huiswaarts lijk een man van regelmatig leven.

Zijn geregeld leven is wijd en zijd bekend en z’n vriendschap zeer gezocht. Het volk mint hem en zoo komt het dat hij geen enkel verlof genoot gedurende deze

drie jaren; daarbij komt hij nu een vijfr-jarig kontrakt aan te gaan met de Paramount.

Langs ééne zijde beschouwd is Richard Dix de meest gekende figuur van gansch Hollywood. Hij bezit heldere oogen, is dertig jaar oud en nochtans in deze stad van lieve en beminnenswaardige en dikwijls beminde vrouwen, blijft hij steeds vrijgezel.

De eenvoudige kleine typiste, met den knijper op haar neusje, staarde hem met begeerige blikken achterna. De buffet-juffer had voor hem eene extra portie room klaargezet. De beroemde scenarioschrijfster slaat hem vriendschappelijk op de schouders, en niettegenstaande bleef hij de eenige jonggezel in Hollywood!

« Maar hoe legt U dit aan boord, Mr. Dix? werd hem reeds meermaals gevraagd.

Richard beziet heel verwonderd de* ondervrager: « Welke tijd blijft er mij nog over om met een meisje kennis te maken? vraagt hij op indr lik wekken den toon. Buiten het studio om, ontmoet ik voorzeker geen zes personen op een gansch jaar. En dan, we zijn aanhoudend als tentoongesteld; de filmpersonaliteit volgt ons overal en dat maakt den omgang met de menschen onnatuurlijk. Zij aanzien U als een wonder in plaats van U te nemen voor een gewoon sterveling. Eene enkele plaats weet ik nog waar de filmrcem me niet zal volgen: Minneapolis, waar ik werd groot gebracht. Niemand is eene beroemdheid in eigen land. Nog vele bejaarde dames zouden zich de dagen kunnen herinneren dat ik appels ontvreemde en andere kwâjongens-pekelzonden bedreef. Ik speelde er drie jaren lang en men aanzag me steeds en altijd voor «den jongen Dix». Dat is de reden waarom zoovele jongelingen hun haard verlaten —-om menschen te vinden die hen zoo ernstig zouden opnemen als zij zelf het doen. Dat was in ieder geval voor mij de waarheid.

FILM-REVUE

Tooneelspelen stond niet hoog in aanzien bij vader Dix. Hij aanzag het als de voorteekens eener kwaal die boven het hoofd van Richard hing. Hij bestemde zijn zoon voor het ambt van geneesheer. Laat ons niets meer hooren van dat onbeduidend tooneelspelen.

Doch een heelmeester die dreigt in zwijm te vallen bij het zien van bloed, staat er zoo goed voor als een dief die beeft!

Dix werd gezonden naar de hoogeschool van Minnesota. Doch alras ondervond hij dat de studies zich te veel mengden in zijn geliefkoosd tijdverdrijf, de dramatische club. En zoo ging hij ten laatste over naar dén plaatselijken schouwburg, daarna als hoofdrol aan het Moresco Theatre te Los Angeles en daarna verscheen hij op het doek.

Dix genoot veel bijval, doch welk kan zijn eerzucht wezen voor de toekomst?

Zijne gelaatstrekken versomberden; hij nam dien strengen blik aan dié we hem op het doek kennen. Dit schijnt hem te verouderen. « Ik wensçh langs de andere zijde van den megafoon te staan! « Hij

zegde dit zonder gebalde vuisten, zcfnder heldhaftige gebaren, doch men vat zijn ernst.

En het is meer dan waarschijnlijk dat hij, na afloop zijner vèrbintenis met Pa-

Agnes Ayres, Richard Dix, Theodore Roberts, in een sporftilm

ramount, de Stille Kunst, als vertolker, zal vaarwel zeggen, om ze terug te omhelzen als insceneerder.

Maar in afwachting....

NEMO.

sinemanieuwsies

Bebe Daniels hoiidt niet van de jacht.

— Dezè beroemde filmartiste heeft een afkeer van jagen, daar zij niet van diëren dooden houdt; zij bemint ze integendeel en bijzonder op het witte doek. « Ik bezit twee honden, zegt ze, een bull-dog en een collie. Ik houdt ook van paarden; ik berijdt ze sedert mijn kindsheid, het is mijn geliefkoosde sport. »

Ziehier een.ge antwoorden van Bebe Daniels aan een interviewer:

Uwe geliefkoosde eigenschap? De macht van karakter.

De kwaliteit welke gij bij de vrouw prefereert? —- De zedelijkheid.

De kwaliteit welke gij bij den man prefereert? — De manhaftigheid.

Uw uitverkoren bezigheid? —, Na het studio, het tooneel.

Uw zinspreuk? — Leven en laten leven.

Wanneer is men gelukkig? — Als men zich kan schikken naar de omstandighe-.den.

Wanneer is men ongelukkig? — Al» men niet tevreden is.

Uwe lievelingskleur? — Het wit.

Hoe verkiest gij te leven? — Gelijk op welke manier, maar met mijn familie.

Uw lievelingsschrijver? — V. Blasco Ibanez.

Uw lievelingsdichter? — Oscar Wilde,

Uw lievelingskomponist? — Mendelssohn.

Uwe heldin uit vroegere eeuwen? — Jeanne d’Arc.

Uw afkeer? —- De spinnekóppen.

CHRISTIE BROTHERS. welke « Charley’s Aunt » hebben voortgebrackt. hebben nu de filmrechten aangekocht van de Ziegfield’s operette « Kid Boots ».

DE LAATSTE FILM VAN HAROLD LLOYD heet « Rah! Rah! Rah! »; deze is voltooid en zal weldra op de markt konten. Sam Taylor, welke deze productie bestuurd heeft, is door HaroM aangeworven om al zijn films te leiden.

FILM-REVUE

CINEROMAN

De werdw#n«n

naar het boek van Sir Arthur Conan Doyle « The Lost World »

Productie First National-Watterson. R. Rothacker Vlaamsche bewerking van Ed. Neorg

Met speciale toelating van de First National Pictures van New-York. EENIG RECHT VOOR BELGIE

ROL VERDEEL ING:

Professor G. E. Challenger Wallace Beery

Edward Malone, journalist Lloyd Hughes

Lord John Roxton Lewis Stone

Professor Summerleo Arthur Hoyt

(2e Vervolg)

« Eerst en vooral, wat betreft den terugkeer in mijn huis », begon hij, in zijn baard wroetende, « en denk goed na, na uw gerechtvaardigde uitdrijving, moet ik u zeggen, dat de reden daarvoor ligt in uwe antwoord aan dien politieman; ik ben zoo iets niet gewoon van uw soort van menschen. De sub-species van het menschelijk ras, waartoe gij behoort, hebben altijd, ongelukkiglijk, beneden mijn innerlijke horizont gelegen. Uw woorden brachten er u plots boven. En daarom heb ik u verzocht terug te keeren om met u meer in kennis te komen... Mag ik u vriendelijk verzoeken de assche van uw sigaar in het bakje te leggen, hetwelk daar op het bamboo-tafeltje staat aan uw lin-herhand? »

Hij sprak deze woorden zooals een professor spreekt tot zijn leerlingen. Hij staarde mij doordringend aan, terwijl hij de rookwolken van zijn sigaar uitblies zooals alleen een schouw van een stoomboot doen kan.

Hij zocht daarop tusschen zijn papieren en haalde een sketchboek te voorschijn, hetwelk er zeer gehavend uitzag.

« En nu ga ik u spreken over Zuid-Amerika » vervolgde hij.... « Geen tegenspraak als ’t u belieft_ En wat ik u vooral verzoeken mag, al wat

ik u nu zeggen ga mag niet zonder mijn toestemming in het publiek verschijnen, en die toestemming zal ik nooit geven. Is dit duidelijk?»

« U is wel streng, professor__ Wanneer een.. »

« Dan is ons gesprek ten einde en wensch ik u een vriendelijk goeden morgen » zegde hij, terwijl hij het boek op de tafel legde.

« Neen! Neen! » riep ik uit. « Ik onderwerp mij aan alle voorwaarden! Zoo ver ik zien kan heb ik geen andere keus. »

Geen enkele! » voegde hij er bij.

« Welnu dan, ik beloof het u. »

« Op uw woord van eer? »

« Op mijn woord van eer. »

Hij staarde mij een oogenblik aan als twijfelde hij aan mijn woorden en zegde dan verder:

« Maar bij dit alles, wat weet ik eigenlijk van uw eerewoord. »

« Mijnheer! » kreet ik gebelgd, « Gij veroorlooft

woorden— Nog nooit in mijn leven ben ik zoo beleedigd geweest! »

Het scheen dat hij nu meer belang in mij 'begon te stellen bij dezen uitval.

« Temperament— grijze oogen... zwart haar... zeker van Keltisch ras? »

« Ik ben 1er, professor! »

« Ja, mijnheer »

« Dit legt alles uit_ Laat ons zien, gij hebt

mij uw eerewoord gegeven dat ge mijn vertrouwen zult eerbiedigen. Dit vertrouwen is ver van kompleet. Doch, ik ben bereid u eenige aanduidingen te geven.

In de eerste plaats zal het u niet onbekend zijn dat ik twee jaren geleden een reis naar Zuid-Ame-rika maakte, een reis welke eenig is in de wetenschappelijke geschiedenis. Het doel van mijn reis was, eenige besluiten van Wallace en Bates te onderzoeken. Indien mijn expeditie geen anderen uitslag had gehad, dan zou ze niet opgemerkt geweest zijn, doch een zonderling geval overkwam mij, hetgeen voor mij een nieuwe lijn van onderzoek opende.

» Ge weet misschien ook dat de streek rond de Amazonestroom, gedeeltelijk nog onontdekt is gebleven; welnu, het was mijn doel dit onbekende na te gaan en tevens de diersoorten te bekijken, hetwelk mij belangrijke stof leveren moest voer verschillende hoofdstukken, voor dit monumentale werk aangaande de dierkunde, waarnaar:k gansch mijn leven streven zal.

» Ik was op mijn terugkeer en bracht den nacht door op een klein Indiaansch dorp, op een punt waar een kleine rivier in den grooten stroom ontspringt. De inboorlingen waren Cucama-Indianen, een vriendelijk, doch verachterd ras; op mijn eerste doortocht had ik sommigen van hen genezer en nu, bij mijn terugkomst, wachtten zij mij af doordat er iemand geneeskundige hulp noodig had. Wanneer ik een hut binnentrad had de lijder opgehouden te leven. Tot mijn verrassing was het geen Indiaan doch een blanke. Hij was gekleed in lompen en droeg de sporen van veel ellende. Uit de verklaringen van de inboorlingen was hij voor hen een vreemde en was gansch alleen bij hen gekomen.

» De man zijn knapzak lag nevens hem en ik onderzocht den inhoud. Ik vond daarin zijn naaro: Maple White, Lake Avenue, Détroit, Michigan.

» Het is een naam waarvoor ik steeds mijn hoed zal afnemen.... Uit mijn onderzoek kon ik opmaken dat deze man een artist was, op zoek naar avonturen. Ik vond ook allerlei teekeningen van rivieren en bosschen; een schildersdoos, een does met gekleurd krijt, eenige penseelen, een revolver en patronen. Bagage had hij niet bij, misschien had hij dit verloren. Dit was alles wat ik vond van dezen Amerikaanschen bohemer.

» Plots bemerkte ik dit sketchboek uit een zijner zakken van zijn jas komen kijken. En ik kan u zeggen dat geen enkel boek mij kostbaarder is dan dit. Ik overhandig het u en verzoek u het bladzijde voor bladzijde te onderzoeken. »

Hij leunde triomfantelijk achterover en wachte af wat effekt dit boek op mij zou maken.

Ik opende het met een gevoel van een veropen-baririg, doch van welker natuur kon ik mij niet inbeelden. De eerste bladzijde zegde mij niets, de volgende waren vol van teekeningen van Indianen; dan allerlei dieren met opschriften en daarna.

FILM-REVUE

een dubbele bladzijde met een studie over beesten met lange snuiten en onplezierige saurians. Ik kon er niets van maken en zegde tot de professor:

« Dit zijn zeker krokodillen? »

«Alligators! Alligators!... Het verschil tusschen

« Ik bedoel dat ik niets ongewoons z e... »

Hij glimlachte.

« Bekijk de volgende bladzijde. »

Ik deed het en zag niets dan een landschap. Op zeker punt was een onbereikbaar aftyTiderde rots, in vorm van een pyramide, waarop een groo-te boom; daarachter een blauwe, tropische hemel.

« Welnu? » vroeg de professor.

Ik ben niet genoeg zoologist om er iets wonderbaars aan te vinden » antwoordde ik. » «Wonderbaar!» herhaalde hij. «Het is eenig! Nooit heeft iemand gedroomd van zulke mogelijkheid!... Nu de volgende!»

Ik draaide een blad om en liet nu een kreet van verrassing hooren. Op de gansche bladzijde stond de teekening van een creatuur, zoo zonderling, dat ik geen woord kon uitbrengen. Het was de wilde droom van een opiumrooker, het visioen van een koortslijder. De kop was van een vogel, het lichaam van een hagedis; de staart was versierd met nagels en den rug met een haag van zaagvormige, harde franjes. In front van dit eigenaard’g beest stond een dwerg, of beter een gewoon mensch, welke met verbazing naar het schepsel opzag.

« Welnu, wat denkt ge daarvan? » riep de professor.

« Het is monsterachtig, grootsch! » antwoordde

« Doch wat deed hem besluiten zulk dier te teekenen?» ging hij verder.

« Ik weet niet... »

« Doodeenvoudig, dat hij d:t naar het leven geteekend heeft! » riep hij zegevierend.

Ik zoude gelachen hebben hadde mij niet het visioen van een tweede buiteling voor den geest gekomen.

« Ik beken, dat deze teekening mij een raadsel is » antwoordde ik voorz chtig.

« Ziehier! » riep hij nu, met zijn vinger op de teekening wijzende. « Ge ziet deze achter het dier, nietwaar? Gij hebt zeker gedacht dat het een Brusselsche spruit was?... Welnu, het is een palmboom, dewelke een hoogte bereikt van 50 of 60 voet. De man is er neergezet om een vergelijking te maken. De boom is tienmaal hooger. » « Lieve God! » riep ik uit. « Gij denkt dus dat het beest Dan zou Charing Cro*ss-stat:e daarvoor maar een hondenhok zijn! »

« Laat ons niet overdrijven, maar het is zeker een volgroeid exemplaar » lachtte Challenger.

« Maar » wedervoer ik, « de opzoekingen van een geheel menschelijk ras kunnen toch niet ter zijde gezet worden bij één enkele teekening! Een teekening van een dolende Amerikaan, ontworpen in een vlaag van heete koorts! U, als een man der wetenschap, kunt van zoo iets toch niet de verdediging nemen! »

Voor alle antwoord nam de professor een boek uit zijn bibliotheek.

« Hier is een beschrijving van mijn vriend Ray Lankoster; ook een illustratie welke u belang zal inboezemen; het gaat over de Jurassie Dinosaurus. Het achterste been alleen heeft de lengte van een tweemaal volwassen man... Wat zoudt ge er van denken? »

Ik staarde op de illustratie en moest bekennen.

dat ze veel gelijkenis had met de teekening.

« Het is opmerkenswaardig » zegde ik.

« Maar ge wilt toch niet bekennen dat zoo iets zou kunnen bestaan?.... Ik neem u zoo iets niet kwalijk en ge moet over uw onwetendheid niet beschaamd zijn.... Wat dier zou men het kunnen noemen? »

«Zeker iets als een olifant.»

« Spreek toch niet van olifanten in Zuid-Amerika. »

« Of een tapir, bijvoorbeeld. »

« Laat ons daarover nu mäar zwijgen— U kunt wel begrijpen dat ik meer wilde weten, aangaande de sporen, door den doode achter gelaten. Er was geen twijfel mogelijk van welke zijde de Amerikaan gekomen was. De Indianen daar spreken steeds van een vreemd land... Hebt ge al eens gehoord van Curupuri? »

« Nooit, »

« Curupuri is de geest der bosschen, iets vree-selijks, waarvoor de Indianen beven. Niemand kan het beschrijven, maar langs de geheele Amazonestroom heeft men er een heiligen schrik voor. Ieder is het eens om de richting van Curupuri aan te wijzen; vandaar kwam de Amerikaan. Iets vreeselijks ligt op dien weg. Mijn zaak was het uit te vinden wat het was. »

« En wat hebt ge gedaan? »

Ik begon toch belang in hem te stellen. Deze massieve mensch dwong gehoor en eerb ed af.

« Na vele moeilijkheden kon ik twee Indianen overhalen om mij als gids te dienen. Na vele avonturen welke ik niet ga verhalen, kwamen wijv na een lange reis af gelegd te hebben, aan een streek welke nooit beschreven is geweest, ook nooit bezocht, behalve door den ongelukkigen artist. Wilt ge even dit bezien?... Het is een foto, bijna totaal beschadigd en de eenige overgeblevene van een groot verlies dat mij kwam te treffen. »

« Het is, geloof ik, dezelfde plaats als op de teekening » zegde ik.

«Ja» antwoordde de professor. «Ik vond sporen van het kamp van den doode— En ziehier, de afgezonderde rots met de palmboom. »

« Ik twijfel er niet aan of het stemt overeen met de teekening in het sketchboek » voegde:k er aan toe.

«Ha, ha! Wij gaan vooruit... Wilt ge nu even» kijken naar den top van die rots? »

« Een reusachtige boom. »

« Maar op den boom? »

« Een groote vogel » zegde ik.

« Ja, een groote vogel met een enormen snavel. »

« Men zou zeggen een pelikaan » antwoordde ik weer.

« Neen, neen » lachte Challenger, « het is geen pelikaan, noch een vogel. Ik heb zulk exemplaar geschoten en meegebracht. »

« Waarlijk? » vroeg ik verwonderd.

« Ik had het, maar insgelijks verloren met zooveel andere zaken, alsook met de andere fotos/» Hij opende nu een ander boek en vervolgde:

« Ziehier, dit soort vliegende monster, men noemt het pterodactyl, een vliegend kruipdier uit den tijd der Jurrasic periode. »

Dit bewijs was overheerschend; ik begon dien man te vertrouwen.

« Zoo iets is magnifiek! » riep ik. « Voor de eerste maal van mijn leven dat ik daaromtrent iets hoor. Het is kolosaal! Professor Challenger, gij zijt de Colombus der wetenschap! Gij hebt een verdwenen wereld ontdekt! Ik vraag ver-schooning aan u getwijfeld te hebben— En wat deed gij daarop, professor? »

(Wordt voortgezet)

Programme 0.75

FILM-REVUE

Geïllustreerde Cinemanieuwsjes

il ii

Jacqueline Logan

EEN VERKWISTER

(Un Dépensier)

met Jacqueline Logan en Walter Hiers

Een gevaarlijk tooneel: Verbeeldt U «dat ge een glas aan uw lippen brengt en dat dit glas plots verbrijzeld wórdt door een mes, geworpen door een onzichtbare hand. Zulk tooneel verwekte groote ontroering tijdens het draaien van dergelijk tooneel; bet was tevens zeer gevaarlijk, en bezorgde Walter Hiers een kritiek uurtje. Van den anderen kant moest het mes op een grooten afstand geworpen worden, opdat de hand van den werper niet in het veld van het opnametoestel zou komen. Walter Hiers werd door het mes aan de wang licht gekwetst.

Agnes Ayres

EEN GEVOELIG HART

Wanneer Agnes Ayres, de lieve vedette, een pakkend tooneel speelt dan zijn zelfs de honden aangedaan. Dit gebeurde tijdens de opname van « Douloureuse Aventure » (Smartelijk Avontuur) . Zij vertolkte een dramatisch tooneel. Plots hief de hond, welke op haar knieën lag, den kop op, zag de smartelijke uitdrukking op het gelaat zijner meesteres en begon haar de wang te likken. « Aandoénlijk tooneel! », riep de regisseur, terwijl de andere leden van het gezelschap in een lach schoten.

NO AH BEERY heeft zijn kontrakt met Paramount vernieuwd.

SAM TAYLOR zal den regisseur zijn voor Harold Lloyd’s eerste Paramountfilm. Sam Taylor bestuurt Harold’s produkt'es reeds sedert 5 jaar. 's-

DE FAMOUS PLAYERS heeft Michael Arien geëngageerd als speciale scenarist voor Pola Negri. Gedurende de’reis van deze laatste in Europa zal Arien zich op de hoogte stellen met de teçrh-rUek en gedachten der Amerikaansche c'nema.

HET MAH-JONG, een spel dat öp het'oogeri-blik zulk een fureur maakt te Parijs, heeft nu ook izijn intrede gedaan ih de Californiaansche studios. Vooral Adolphe Menjou, die men kortelings in « Het verboden Paradijs » zal te z en krijgen, is ër één feilen liefhebber van geworden.

EEN onbeschrijfelijke geestdriftige menigte heeft Thomas Meighan begroet toen hij laatstleden ëenige tooneelen kwam opnemen voor de film «Coming Trough», te Birmingham.

Te m dden der toejuichingen, heeft de overheid die hem aan de statie afwachtte, hem een « gouden tooversleutel » overhandigd. Waarmede hij: de poorten der gastvrije stad zal kunnen openen...

Deze « tooversleutel » zal zonder twijfel een menigte.... vrouwenharten ëveheehs kunnen openen!